It argyf wurket net hielendal goed. Foaral de lêste 5 jierren binne net goed te berikken as wurde net goed wjerjûn. Der wurdt oan wurke!

De hippe pake & beppe...

Jaa! It hat in namme! De bysûndere ynrjochting fan ús hûs bedoel ik dan…

Ik waard dit gewaar doe’t ik nei in útstjoering fan it libbenstyl tv-programma Binnenstebuiten seach. Oan it begjin fan de jûn wurdt dit altiten útsjoerd op NPO2. Ien fan de ûnderdielen is dat se yn ien as d’oar hûs sjogge. Dan steane se foar de doar mei de kamera en dan docht ien fan de bewenners iepen. Welkom in ons huis…

Nei’t se yn ‘e hûs kaam binne, wurdt der in moaie sfearreportaazje makke fan dizze foarbyld wenning. In wenning fol IKEA-guod. Strak groepearre neffens de jildende ynrjochtingsnoarm en fansels oh sa kreas opromme.

Ja ja, tink ik dan…

Faaks ha se noch in elemint út de histoarje fan it hûs sitte litten. In âlde balke, in hoekje flier, orizjinele bakstiennen as in bûnt glês-yn-lead raam.

Wat soe der barre at se mei de kamera ris by ús foar de doar stean soene? Wolkom yn ús hûs…! Tink derom, wy ha gjin doarmatte en de flier hobbelet wat fanwegen it lûk op it gat fan de wettermjitter…

De stakkert kameraman wurdt ôfgryslik kjel fan de wenningynrjochting fan dizze farske pensjoenado’s. Wêr binne wy oan begûn? As noch better sein: wêr moatte wy begjinne mei de opnamen?

Miskien yn de keuken by de grutte steapel kosteleas materiaal. Dat guod dat ús pake-en beppesizzers altiten brûke by it nifeljen. As moatte se harren blik earst rjochtsje op de rinkinkeljende samling Droste-blikken?

It mei dûdlik wêze dat neffens ús, ús ynrjochting net foldocht oan de hearskjende wentrend…

Martin Bril hat der ris in moai ferhaal oer skreaun: De oude Grundig. Dit ferhaal hinget by ús op de kuolkast. Miskien moatte se dêr earst op ynzoome…

Mar yn de krekt neamde útsjtoering fan Binnenstebuiten bin ik derachter kaam dat wy eins hiel modern binne! Cluttercore, sa hjit ús ynrjochting. De nieuwe woontrend!

Is’t net prachtich! Wa hie dat no tocht. Wy kinne net wachtsje oan’t de Binnenstebuitensters lâns komme.

We kunnen ons zo voorstellen dat de term cluttercore niet direct een belletje bij je doet rinkelen. We leggen het even uit: bij cluttercore draait het om een georganiseerde chaos, waarbij je mag zien dat er echt wordt geleefd. Een verademing voor de chaoten en verzamelaars onder ons. Denk aan bonte kleuren, muren die volhangen met vintage schilderijen en een bonte stoet aan woonaccessoires zoals vazen en kussens.

En mocht je je afvragen of deze dan moeten matchen met elkaar, dan is het antwoord duidelijk: nee. Het liefst worden er zoveel mogelijk patronen, kleuren en materialen met elkaar gecombineerd…

Oh ja, wy ha nearne in histoarysk elemint sitte litten. Us hûs is ien en al histoarje! In fiskershúske is der neat by…

Doarpsblêd…

Foar nûmer 6 fan ús doarpsblêd waard my frege oft ik it ynliedend stikje skriuwe woe. It kommisjelid dy’t it altiten docht wie ferhindere fanwegen syn sûnens. En dan sjogge de oare kommisjeleden al gau myn kant út.

Hoe soe dat no kinne…

Hawar, fansels woe ik dat wol even dwaan. En dêrom ek even op myn webside. Koe ik ek noch wat lytse korreksjes oanbringe. It is wol yn it Hollânsk. Dat moatte jimme my foar dizze kear mar ferjaan…

Onze vaste schrijver van het hoofdartikel van ons dorpsblad is een tijdje uit de running. Maar we ontvangen goede berichten over zijn herstel en we verwachten dan ook dat een volgende keer het openingsstukje in de Hichtepunten weer van zijn hand zal zijn.

Tsja, van gewassen, landbouw, beschermingsmiddelen en akkerbouw in zijn algemeenheid heeft deze schoolmeester weinig kaas gegeten. Dus u moet het deze keer met een wat andere inhoud doen. 

Het bewijs van onkunde op akkerbouwgebied werd ooit een keer pijnlijk aangetoond toen ondergetekende in de begintijd van zijn onderwijscarrière hier op de Fryske klei werd gevraagd als jurylid bij een regionale wedstrijd voor kerkelijke jeugdclubs. Deze clubs moesten verschillende opdrachten uitvoeren en aan het einde van de wedstrijdavond werden van alle deelnemende clubs de punten bij elkaar opgeteld. 

In het toen nog internet loze tijdperk een schier onmogelijke opdracht. Hoe werd de wedstrijdleiding op de hoogte gebracht? Per postduif, motorkoerier of per telefoon? (Toen nog met draaischijf overigens…)

Afijn, samen met de predikant van Ternaard vormde ik de jury van het clubteam uit datzelfde Ternaard. Uiteraard moest er streng gewaakt worden voor valsspelen. Een van de opdrachten was: verzamel zo veel mogelijk verschillende aardappelrassen. Elk getoonde ras leverde een punt op.

Gewichtig zat de jury klaar om deze opdracht deskundig te beoordelen. Met een kist vol aardappelen kwamen de clubleden het dorpshuis binnen en begonnen ze een voor een de rassen aan ons te tonen: Dit is de Borger, de Doré, de Bildtstar, de Eigenheimer, de Elstar, de Bintje, het werd een hele opsomming. En de jury had het maar druk met streepjes zetten.

Tsjonge, nooit geweten dat er zoveel verschillende rassen waren. In Gaasterland kenden we maar één ras: de eapel (op z’n Gaasterlands uitgesproken…)

Het werd een recordscore en opgetogen werden de punten doorgebeld. Op welke plek Ternaard destijds geëindigd was, weet ik niet meer, maar wat ik nog wel weet is dat na afloop de jeugd helemaal opgetogen en breeduit lachend bij ons aan de jurytafel kwam zitten.

Ze hadden zoveel mogelijk verschillend gevormde aardappelen van hetzelfde ras verzameld en bij het tonen van steeds hetzelfde ras, hadden ze een willekeurige soort genoemd.

En de jury trapte er in, op het verkeerde been gezet door al die verschillende groottes en vormen. We konden de grap wel waarderen. Maar of dit ook van invloed was op de eindstand, ook daar heb ik geen actieve herinnering meer aan.

Inmiddels ken ik het verschil tussen een Borger en een Bildtstar. Weet ik wat poten, rooien en sorteren is. Maar de jaarlijkse nieuwe-aardappelen-vraag moet ik nog steeds aan me voorbij laten gaan. Dat zit niet in mijn systeem, daar begrijp ik nog steeds niks van. Die jaarlijks terugkerende vraag: Hast al nije ierappels hân? Hearlik, mei in lekker stikje fleis en mei in hoekje mosterd op de râne fan de panne…

Nieuwe aardappelen waren in mijn jeugd de aardappelen die elk jaar gebracht werden door een aardappelkoopman uit de buurt van Kimswerd. Een vrachtautootje vol. Deze zakken vol ‘nieuwe’ aardappelen verdeelde mijn vader vervolgens in de stapel houten kistjes die al dagenlang klaar stonden. Daarna werden de kistjes onder de familieleden verdeeld. Genoeg voorraad om de winter door te komen. En we aten ze zonder mosterd…

Premjêre…

Op 18 novimber o.s. is it safier! Dan giet ús lêste grutte show yn premjêre. En mei ús lêste grutte show bedoele wy dat wy dêrnei net mear in nije jûnsfoljende show meitsje, in programma mei alles derop en deroan mei dekôr, lûd en ljocht.

Fansels wolle wy Dit kin net mear! sa faak mooglik spylje, mar as der nei in pear jier gjin fraach mear nei is, dan sette wy dizze show ek yn ús programma-argyf…

En hoe’t wy dan fierder geane? Dan spylje wy allinne noch mar mei syn twaën. Twa kofferkes mei en lekker smûk healwiizje. Wy ha sa stadichoan sketskes genôch!

Wolle jimme dizze premjêre bywenje? Dan kinne jimme kaarten bestelle fia: www.sensedokkum.nl mar jimme meie ek in e-mailtsje stjoere nei: ynfo@klun-knoffelhakke.nl

Theater Sense - Dokkum

18 novimber 2023

20:15 oere