In de eerste tourgesprekken moest men uitmaken, welke ex dorpsgenoten bezocht zouden worden. Aangezien het budget erg krap was, kon er nauwelijks een trip over de grens van Friesland gemaakt worden, maar toen zich spontaan een plaatselijk bedrijf als sponsor opgaf, kon er één plaats in Holland bezocht worden. Canada of Amerika was met zo'n begroting natuurlijk in het geheel niet haalbaar, maar ach, daar waren Kroes c.s. al geweest. Dus de plaatselijke commissie kon zich beperken tot een rondrit door NO-Friesland, met een klein uitstapje naar Varseveld. Deze plaats was namelijk uitgekozen als bezoekpunt over de grens. Dat heeft nog heel wat discussie opgeleverd, want vele dorpsgenoten waren in het verleden over de grens van Friesland naar 'Holland' verhuisd en wie ga je dan met een bezoek vereren? Het was een spannende strijd tussen Varseveld en Alphen aan de Rijn, maar Varseveld werd uitgekozen, omdat de dorpsgenoot die daarheen verhuisd was, nog vers in het geheugen lag en een bezoekje zeker op prijs zou stellen. De dorpsgenoot die daar ergens in Zuid-Holland woonde, kende vast niemand meer en om te voorkomen dat je dan eerst zo'n kennismakingsspelletje moet doen, is toch maar voor het predikantenechtpaar gekozen.

De commissieleden waren allemaal uitgenodigd om mee te gaan. Naast deze pommeranten was het shantykoor 'de Skûmkoppen' uitgenodigd om de promotietocht muzikaal te ondersteunen. Zij hadden speciaal voor deze gelegenheid enkele liederen ingestudeerd. De familie van de accordeonist stond met tranen in de ogen het gezelschap uit te zwaaien. Het waren tranen van blijdschap, waren ze eindelijk een aantal dagen van zijn virtuositeit verlost…

Natuurlijk ging de tocht eerst richting Varseveld. Onderweg steeg de stemming en in de bus klonk de 'Zuiderzeeballade' als een klok en met de voorzitter boven het noodluik uit stopte de bus voor de pastorie in Varseveld. De ex dorpsgenoten waren blij verrast en nadat het shantykoor statig 'Zij het levenspad soms ruw' had gezongen, spraken de vrienden van verre alle lof en beloofden plechtig dat zij de reünie op 8 juli zouden gaan bezoeken. Tevreden toog het gezelschap weer naar het noorden. De bus was maar voor twee dagen gehuurd en het schema was krap. Oude Bildtzijl was de tweede stop. Een hele rit van Varseveld naar deze plaats in het Bildt, maar door het reeds genoemde budget, waren tussenstops uit den boze. Bovendien was er geen enkele ex dorpsgenoot op de lijn Varseveld - Oude Bildtzijl te bekennen.

In Oude Bildtzijl aangekomen, vond het promotieteam niemand thuis. De oud Hantumers hadden het razend druk met hun bedrijf en een bezoekje van een stel malloten stond niet op de planning. Nadat een buurman de betrokkenen via zijn GSM had opgespoord, kwamen ze toch even tevoorschijn om het gezelschap niet teleur te stellen. In hun overal en met modderspatten op hun schoeisel, luisterden ze onrustig naar de speech van de voorzitter en nauwelijks nadat de Skûmkoppen hun' Kleine café op de Terp' hadden beëindigd gingen deze oud dorpsgenoten er als een haas vandoor. 'Lekker op de trekker' hoorden ze al niet meer en de voorzitter vroeg zich dan ook terecht af of dit bezoekje de moeite waard was geweest. "Ik ben benieuwd of ze komen", sprak de voorzitter teleurgesteld, "Kom op mannen, op naar Dokkum, onze laatste halteplaats".

De oplettende lezer vraagt zich natuurlijk af, of deze bezoekjes twee dagen moesten duren, maar er dient bij vermeld te worden, dat het gezelschap één nacht in de Eemhof heeft doorgebracht, want voor al die voorbereidingsdrukte hadden de commissieleden wel een gezellig avondje verdiend. (Toen was er van een budget geen sprake, maar dit terzijde.) De volgende dag was een commissielid wel zijn gouden aansteker kwijtgeraakt, ergens in de hal van de ontvangstruimte van het bungalowpark volgens hem, maar we hadden geen tijd om lang te zoeken, want Dokkum wachtte!

Voor Dokkum had de commissie één dag uitgetrokken. Immers vele oud dorpsgenoten hebben de oversteek naar de grote stad gewaagd! Bovendien heb je met de keuze van Dokkum als laatste halteplaats vele vliegen in één klap. Allereerst ging de bus richting Goudkust. Daar aangekomen hief het shantykoor 'de Zilvervloot' aan, maar dat werd door deze ex dorpsgenoot niet op prijs gesteld en nadat hij zijn inschrijving voor de reünie bij de voorzitter had ingetrokken, ging het gezelschap toch wat aangeslagen enkele straten verder.

Gewaarschuwd door de reactie van de vorige Dokkumer, besloot de voorzitter het voorzichtiger aan te pakken. "Ik zeg eerst een kort woordje en dan pas steekt het shantykoor van wal. En graag een toepasselijk lied!", brieste de voorzitter, "Anders hebben we straks geen reüniegast meer over." De oud Hantumers genoten zichtbaar van de toespraak van de voorzitter en ietwat ontroerd besloten zij zich alsnog op te geven. Vervolgens zong het koor het neutrale lied: 'It feintsje fan Menaam'. Na dit succesoptreden toog het gezelschap verder door Dokkum. Het kwam op een gegeven moment zover, dat zelfs Dokkumers die nooit in een van onze 4 H-dorpen hadden gewoond, zich gingen opgeven voor de reünie. "Want als dit koor hier al zo prachtig zingt, hoe zal dat dan wel niet tijdens die revue klinken", aldus een enthousiaste toehoorder.

Tevreden toog het gezelschap terug naar huis. De promotietour was, op een klein incident na, geslaagd. En eerder dan gepland reed de bus het dorp weer in. Er was niemand die hen opwachtte, immers de intocht was veel te vroeg! Maar dat mocht de pret niet drukken, en onder het zingen van 'Als de klok van Arnemuiden, welkom thuis voor ons zal luiden…' stapte het promotieteam tevreden de bus uit.

Werom