Het oranjegevoel…

Of het nou winst of verlies zou zijn, ik had me voorgenomen om na de wedstrijd Nederland Duistland een verhaaltje te gaan maken voor ons dorpsblad. Bij winst zou de Hichtepunten te klein zijn geweest! Eindelijk, eindelijk winnen van ons buurland op een belangrijk toernooi, ik zou elke speler de hemel in geprezen hebben. Bij verlies was ik gauw klaar met mijn bijdrage. Dan zou de teleurstelling zo groot zijn geweest, dat ik de moed niet zou hebben om zelfs maar een halve bladzijde vol te schrijven.

Een gelijkspel is het dus geworden. Geen vlees, geen vis, allebei een punt, altijd beter dan niks. Het stukkie zal dus wel een beetje vlak blijven een echt gelijkspel stukkie, aan de ene kant blij dat er niet verloren is en aan de andere kant teleurgesteld omdat die Duitsers niet verloren hebben met een nulletje of 6.

Niet dat wij het hele huis in oranjesferen hebben ingericht, maar toch leef je mee en ben je een beetje zenuwachtig als het eerste fluitsignaal klinkt. Het enige oranje voorwerp binnen handbereik was een grote opblaasbare hamer. Gratis gekregen bij een halve kilo gehakt. Of misschien waren het ook wel oranjeburgers, toch iets met vlees dus... Zat onder in de verpakking. Bij de eerste blaastest bleek de hamer al zo lek als een mandje. Was dit representatief voor het Nederlands elftal? Als een coach had de vrouw des huizes de oranje hamer dichtgeplakt met afplaktape, dat een schilder gebruikt om mooie rechte streken te strijken. Beetje belachelijk, een groot oranje ding met de woorden HUP HOLLAND!! en dan zo'n verdrietig taperandje eromheen. Maar het plakken had niet geholpen. Bij Engeland - Frankrijk was de hamer alweer lek. In de laatste twee minuten van deze wedstrijd is er zo verschrikkelijk woest mee gehamerd op alles wat maar enigszins onbreekbaar was, zoals onze hoofden, dat ons enige oranje supporters voorwerp weer sissend leegliep toen we het voor Nederland - Duitsland hadden opgeblazen.

Halverwege de strijd hebben we, misschien wel door de 0-1 achterstand, de hamer maar definitief in elkaar gedraaid, geknepen en gestampt. 'Gooi dat ding in de kliko!' riep junior en in de rust voegde ik de daad bij het woord en smeet woest het oranje propje in de net geleegde grijze container. En oh wonder het tij keerde! Nederland veerde op! En uiteindelijk werd er toch een puntje binnengesleept. Dus geen oranje voorwerpen meer aanslepen! Het werkt alleen maar averechts. Geen oranje bloemkolen, worteltjes, koeken, bitter en boven. Dat er mensen zijn, die dergelijke voorwerpen kopen en in hun huizen zetten en hangen. Nou ja, oranjekoorts zullen we maar zeggen. Hopen dat de koorts nog lang aanhoudt en dat we zondag 4 juli na het dorpsfeest de vlag nog eens kunnen uitsteken bij winst in de finale.

We hebben het maar druk tegenwoordig. Dorpsfeest, Bonifatius die 1250 jaar geleden hier in de omgeving een kopje kleiner is gemaakt - vreemd dat je daar een feestje omheen bouwt - 'it Relikwy fan de Mieden' dat ons al maanden in spanning houdt, Euro 2004, de Handelsonderneming Douma-partij en de Slachtemarathon. We komen tijd tekort! Overdag aan het werk, 's avonds bellen naar Brantgum voor kaarten, daarna trainen voor de Slachte, met waterflesje en rugzak en dan in spanning zitten voor Letland - Zwitserland, het zijn enerverende weken.

Wel raar dat die Slachtemarathon zo in een drama eindigde. Ik stond er ook tussen! Helemaal in paniek! Waar was de bus naar Hantum? De bushalte in het dorp waren we al kwijt en zou de halte bij Oosterbierum nou ook al opgeheven zijn? Mensen drukten en duwden, gebruikten hun vuisten en drongen voor. Mijn medeloper viel flauw. Hij, het was mijn buurman van jaren geleden, kon er niet meer tegen en zeeg in elkaar. Vlug haalde ik mijn opblaasbare hamer uit mijn rugzak en blies hem vol met mijn laatste adem. Ik had hem deze dag slechts een keer eerder gebruikt. Bij de camera's van omrop Fryslân. Hebt u het gezien? De thuisblijvers hadden nog een SMS-je gestuurd met de tekst: 'Slach mar ff raak Pieb3 op'e Slachte - kzz de thuisblijvers' maar ze hebben mijn oranje 'slach' gemist. De lotgenoot die voor me liep schrok zich een hoedje, toen ik hem met de hamer op het gekke-hoedjes-hoofd sloeg, maar kon dit gebaar wel waarderen. Vooral toen ik riep dat dit een onderdeel van het culturele programma was en dat ik rechtsreeks van Oerol kwam. Wist hij veel dat Oerol nog moest komen… Maar daar bij de laatste halte heb ik hem andermaal uit de rugzak geprutst. Lukte amper in al dat gedrang, maar toen de hamer eenmaal op oorlogssterkte was, heb ik flink huisgehouden. De slag bij Warns was er niks bij! Ik heb een bus bemachtigd! Alleen reed die Pipo van een chauffeur naar Harlingen. Zag ik er echt als een Skúmkop uit? Afijn, ik heb de Slachte meegemaakt en kan er over meepraten.

Nu ga ik me maar voorbereiden op de wedstrijd tegen Tsjechië. Schiet me iets te binnen, onze buren hebben bijzondere honden, iets van Tsjechische labradors ofzo. Nou maar een kratje bier kopen, met zo'n toeter. Hoef je niet ook niet op te blazen. Geeft een leuk effect, net als in die reclame met die Duitse herder…