Pyt (Jan & Klaas)… (2)

 

Eins is it ek wol in nuver ûnderwerp. Ferstoppingsargewaasje bedoel ik dan.

Wat kin in oar it skele hoe’t jo ôffalwetter der hinne rint. Eins soene jo witte moatte hoefolle lêzers der op in ferfolch wachte ha. Gjinien? Dan lit ik it hjir mar by. 

 

Mar miskien sitte guon ek wol mei it nedige leedfermaak te wachtsjen op de apoteoaze!

No, fuort dan mar.

 

Ik ha ris in toanielstik sjoen fan Tryater. Dat hjitte de Presidintes. Dat gie oer twa froulju dy’t op de húskes passe moasten. Húskejuffers dus. In dûbeltsje op in pantsje goaie en dan wachtsje op in ynstimmende knik fan de juffer. Soks hiene jo doetiids. No moatte jo je bankpas skenne by in iepenbier húske en giet der dêrnei in izeren poarte iepen. Kosten: Mear as sân kear safolle as in dûbeltsje. 

 

Dy húskejuffers, de presidintes, hiene ek te krijen mei ferstoppingen. En krekt as Pyt yn de foarige ôflevering, besochten se mei de hânnen om de boel wer gongber te meitsjen. Wol mei fingermoffen oan, dat yn tsjinstelling ta Pyt. Dy dûkte der sa yn. Dêr komt it wurdt ekskreminten ek wei. Dat waard yn dat toanielstik wol gauris brûkt. Ik ha it twa kear sjoen. En twa kear mei fernuvering en ûnbegryp. Wa skriuwt dêr no in toanielstik oer?

 

No, ik dus. Gjin toaniel, mar dêr soe it hast wol foar trochgean kinne...

 

Pyt 2 kaam yn byld doe’t nei in tal moannen de boel wer begûn te heakjen. Ek no wer wie it steech. Dat mar wer it ûntstoppingsfûns belje. Pyts kollega stie al reedlik gau foar de doar. In oar apparaat yn ‘e hân as dy fan Pyt. In kamera die bliken. Ek no wer stie de pot al gau yn it haltsje en wie Jan (sille wy mar sizze) natueropnamen oan it meitsjen fan ús ekskremintentunnel. Seach der kreas út neffens Jan, hy hie se wol minder sjoen. Net ferstoppe, mar wat dan? De bearput siet fol, sa koe hy sjen mei it handige kameraatsje. Dy moast lege wurde, oars soene wy tsjin dit probleem oanrinnen bliuwe.

 

Jan makke it sels yn oarder, hy makke in oantekening yn syn ûntsoppings-app en it ferfolch soe fansels komme. Wy hoegden der net achteroan. Jan sei dat de boel noch wol wei wurde soe. Miskien hie it wat langer wurk as oars, mar oan’t de bearputmannen kamen, koene wy ús noch wol rêde.

 

Jan woe gjin kofje ha, mar in bakje tee gie der wol yn. Ek no wer in hiel kolleezje oer rioelearingen, ôffierbuizen en bearputten. Wer hiele oare ynformaasje as de lessen fan Pyt. Wol nijsgjirrich soks. Faaks steane jo hielendal net stil by wat him der ûnder it hûs allegearre ôfspilet. Jan wie in fleurich man. Yn it earstoan wie hy wat ôfhâldend en prate hy wakker Hollânsk. Mar doe’t hy yn ‘e gaten krige dat de thee aanst foar him klear stean soe, waard hy wat tagonkliker en begûn hy yn it Frysk te praten.

 

Nei’t Jan foar syn kollega’s in blauwe stip op de tegels kleure hie (de put siet fansels presys ûnder it krekt fluorre paadsje) gie hy fleurich op hûs oan. Hy sei ta dat de putsjeskeppers gau komme soene.

 

Gau.. jaja.

 

Wy waarden al wat senuweftich, want it duorre en it duorre mar. Op in stuit woe it echt neat mear fuortspiele en stie de troan stiif fol wetter. Ja, nei in dei wie it wol wat fuortsipele, mar echt normaal gebrûk meitsje fan it toilet siet der no net mear yn. Lokkich wennet ien fan ús bern yn it selde doarp, dat by hege need hup op ‘e fyts en dêr jo boadskip dwaan. Jo krigen suver in kampinggefoel. De rol húskepapier ûnder de earm mankearre der noch oan.

 

Mar it waard spannend! De skeppers kamen mar nea en wy hiene ek noch jierdeibesite. Moasten wy dan mar foar de besite in Dixi hiere? En wêr moast dy dan stean? It wie no ek al hast mear as in wike lyn dat Jan de diagnoase steld hie en dat hy tasein hie dat de grutte autosûger komme soe. 

 

Nei’t wy lulk mei it ûntstoppingsbedriuw belle hiene, kaam de dei fan de jierdeibesite de auto dochs de strjitte ynriden. Lokkich, krekt, mar dan ek krekt op ‘e tiid. Paadsje derút, skeppe en slobberje. Ik ha der mar net by stien te sjen. Neffens Jan hoegden jo der net om thús te bliuwen.

 

De tegels hiene se der sa mar wer wat ynklapt. Want doe’t ik der oer hinne rûn, sakken se fuort nei ûnderen en ûntstie der in nuvere hobbeldebobbel yn ús paadsje. Dat ek noch. Mar de put wie leech! De besite koe mar komme.

 

Mar…

 

Om’t de boel net trochspiele woe, wie de brot earne healwei hingjen bleaun en foarme sa in lestige hindernis op wei nei de lege put. Aaaaah! De boel siet noch hieltiten fêst! Omdat de wurkdei fan de slobbermannen der op siet en wy harren ek net mear beroppe koene, moast de besite dochs mar ynljochte wurde. Fan herte wolkom, mar graach net nei it húske. No ja, de mannen achterhûs yn ‘e strûken, mar dat wie it dan ek.

 

Wilen oars de besite wol oan’t midernacht bliuwt, sieten wy no al healwei de jûn tegearre de lêste hapkes fuort te wurkjen. Elk moast rap op hûs oan. De natoer rôp…

 

De folgjende deis wer belje. Fuort ek mar mei de wenningbouferiening fanwegen it fersakke paadsje. Lokkich koe de resepsjoniste fan it ûnstoppingsbedriuw ús needgjalp nei wearde ynskatte, want deselde dei kaam Klaas. Wer mei in oar apparaat. Man, sa’n bedriuw hat wol ark! Hy wie gau klear. Want mei in bats op druk brochte lucht, dêr soarge dat apparaat foar, skeat hy de hindernis fûl nei de noch lege put. En sjoch, dêr gie it hinne.

 

Dit kear gjin kofje as thee, dêrfoar wie syn oanwezigens te koart. Spitigernôch ek gjin tredde kolleezje. Mar ach, wy kinne no sa stadichoan ús ûtstoppingsbul wol ophelje. It wie in frjemde stúdzje. Mar úteinliks wol slagge...

 

En it paadsje leit der no ek wer in stik better by.