Op leeftiid…

Ofrûne sneontemiddei moasten wy optrede yn Oentsjerk. In âldereinmiddei. Alles stie klear en de minsken kamen binnen, it waard gesellich drok.

Earst mar kofje mei in lekker stikje oranjekoeke. Ja, jo wurde yn de watten lein op sa’n middei.

Ik sil wol even wat lekkers ophelje, sa sei ik tsjin myn maat. Dat op nei de baly om kofje…

Mei ik wol twa kofje, sa wie myn fraach… Jawis wol, sei de aardige betsjinning, Wêr sitte jo? Dan bring ik it wol even, wy komme deroan…

Achter it poadium, sa wie myn antwurd. Oh, dat hie ik net yn ’e gaten. Ik tocht dat is ien dy’t ûngeduldich wurdt, guon wurde wat ferjitachtich en dan witte se net mear krekt hoe oft dit giet op sokke middeis…

No ja… Seach ik der út as wie ik ien fan de âlderein?

Mar ik krige de kofje mei. Mei in hearlik stikje oranjekoeke… Doe’t ik dit foarfal fertelde, wiene se achter it poadium wer slop fan laitsjen… 

Jaja, achter de kûlissen ha wy sa stadichoan likefolle wille as op it poadium. As soene wy echt te âld wurde…? En fansels moast dat ek wer op de groepsapp setten wurde, ús techneuten moasten dit ek witte…

Hawar…

De wyn fan foaren…

It is wat in nuver ferhaal… Mar ek wol wer grappich. Alteast dat fyn ik. 

Wy binne ris op kursus west. Nei Brigitte Kaandorp. Har teatershow wie in kursus ‘Cabaret voor Beginners.’ Yn dy show lei se op komyske wize út hoe’t jo in slagge foarstelling meitsje koene. 

Krekt wat foar ús.

Ien fan har tips wie om in skeet te litten at de foarstelling mar net slagje woe. En om sjen te litten hoe’t soks wurke, hie se allegearre sketelûden fan it ynternet ôfhelle en die se mei help fan har techneut yn de seal in skete-playback-akt. 

De seal lei blau. Underbroekelol yn optima forma… Mar yn de TV-útsjoering fan dizze show wie dizze skets derúthelle. Spitich, want de tip fan Brigitte wurke yn en mei de seal perfekt!

Koene wy mei ús teaterduo ek wat mei dizze tip? 

Nettsjinsteande dat wy oh sa’n wille hân ha mei dizze akt fan Brigitte, ha wy dochs besluten om soks mar net te dwaan. Wy ha dizze tip net nedich, sille wy mar sizze. Us foarstellingen slagje ek sûnder flatulinsje eins altiten wol…

Ofrûne woansdei hiene wy yn klaaikeamer fan de seal dêr’t wy optrede moasten, hearlik iten. Hearlike grientesop, wit ik hoefolle broadsjes mei tsiis, fleis en kroketten en kofje safolle at wie mar op koene. Man, wat in grau liif, phoe en dan moasten wy ek noch optrede. Lokkich ite wy yntiids en dan is it iten al wer aardich sakke as de foarstelling begjint.

Oer sakke sprutsen, de terms diene goed harren bêst om de boel te fertarren en om’t wy faaks ek wat gespannen binne foar in foarstelling, ûntsnapt der ek wolris it ien en oar…

No ja, better achter de kûlissen as op it poadium.

En doe barde it…

Ik stie mei de rêch nei de doar noch wat myn klean klear te lizzen doe’t de behearder der ynkaam om de lege pannen op te rûmjen. Ik hearde him net, mar dat leit him oan my, dat ik fielde my frij om de boel wat gean te litten. Retteketet der is ferlet, sille wy mar sizze…

Ik draaide my fleurich om en ik seach ien fan ús techneuten blau fan it laitsje oer de tafel hingjen. Njonken him in ferstuivere behearder mei twa bekrûmele pannen yn ‘e hân.

Hy sei neat…

Ik draaide my mar wer fluch om, want ik koe it laitsjen hast ek net ynhâlde. Man, wat in (k)lucht. Hy behimmele de boel rap en die de doar wer hurd achter him ticht. De techneut skodde noch hieltyd fan it laitsjen. 

No mar hoopje dat de behearder achter yn ‘e keuken ek krom lei. Dat de man wat humor hat bedoel ik.. 

Ik miende al te hearen dat hy de wasemkap oansette, mar dat soe ek sa mar wer in healwiis optinksel fan my wêze kinne…