It is no -
|
Wenningneed...
Wy ha al ris in einekoer yn 'e hage hongen, mar der hat him nea in ein te wenjen setten.
Ja, der kaam wol in ein en dy hat ek pykjes krigen. Mar dat wie by buorfrou en dan gewoan yn in hoeke fan de tún. Net yn in koer, gewoan tusken de strûkjes en it gers. Haha, einekoer yn 'e hage? Kom sis, wy ha in hekel oan beammen… Ek setten wy fûgelhokjes op de meast frjemde plakken. Op it kninehok, (ek wer) tusken de hage, oan it sket spikerje op in meter hichte… Hoe't wy oan in nêstkastke kamen? Dat hiene wy ris krigen as tank foar in optreden by de fûgelwacht yn Boalsert. Wer ris wat oars as in bosk blommen…
Mar wy waarden de ôfrûne dagen suver kjel! Fan 'e wike die bliken dat ien fan de alternative stekjes foar fûgelhokjes bewenne wie. In swartkopke seach my ynkringend oan. In rûpke yn 'e snaffel. Toe je, gean yn 'e hûs, dan kin ik myn neiteam te iten jaan… Ik tink dat de wenningneed grut is ûnder de túnfûgels…
Diggelguod...
It ferhaal siet al aardich yn 'e holle… Us mem hat withoefaak ferteld dat se doetiids as bern mei har susters boarte mei spul fan it strontplein. It strontplein wie in gemeentlike jiskebult wêr't ôffal (en húsketontsjes) stoart waarden. Harren pleats, de buorkerij fan ús pake, lei njonken dit stoartplak. En dat wie in eldorado foar de bern… Der stiene noch gjin hekken omhinne en fan grutte ferbeanboerden hiene se doetiids noch net heard, dat de bern koene har mar útlibje mei it spul fan it strontplein.
Mem fertelde dat se withoefaak âlde kopkes en oar diggelguod opsochten om op harren hiem mei te boartsjen. In soarte fan poppehoek mei twaddehânsk guod. Dan boarten se heit en memke en harren jongste bruorke wie harren bern.
Wy ha jongens en ús jongens ha soks nea by it ein hân. Gjin kopkes en pantsjes en gjin heit en memke. Trekkers en dan de hiele sânbak oer de kop. Ek moai, dat wol… Dat doe't ús jongste pake- en beppesizzer op in moaie middei by ús wie en frege oft se mei har freondintsje bûten op it kleed mei de plastik kopkes en pantsjes boartsje mochten, krige dizze pake hiele strontplein fisjoenen. No soe pake yn it echt sjen hoe't famkes soks belibje… (En pake stikem foto's meitsje, dan soene der prachtige plaatsjes komme fan famkes yn it fjoer fan harren spul. Krekt as doetiids yn de ferhalen ús fan mem, harren oerbeppe…) Mar dat plan mislearre hielendal. Want buorman dy't my hoeden mei it fototastel nei de foartún slûpen seach, sei sa lûd as hy koe: Oh sil pake jimme no op 'e foto sette?!
Dat as troch in bij stutsen fleagen de bern oerein en makken de gekste maneuvels foar de foto. Ach, harren wrâld is fol mei digitaal kameraguod, dat der even foar sitten gean is der net mear by. En pake mar knippe, mar de spontaniteit wie der ôf. Meie wy sjen pake? Ek sa'n fraach dy't nei elke foto steld wurdt… De bern wiene slop, hoe healwizer hoe moaier. Mar pake fûn it mar neat. De ultime kopke-en-pantsje-foto koe net makke wurde. Soene ús mem-en-dy ek sa oerémis west wêze yn harren spul? Sy waarden fêst net steurd troch in fotograaf. As troch in buorman dy't sei: komme jimme op de foto? Lit stean dat wy dêr foto's fan ha. Hoewol, it wiene ek bern. En bern ha no ienris om de healwiiste dingen wille. Want wille hiene se ek doe. Dat waarden wy ek wol gewaar út de ferhalen fan ús mem…
Iensume koboy... By myn blokje om kaam ik boer Pyt tsjin. Hy seach my rinnen mei it fototastel om 'e nekke. Fansels woe hy witte wat ik dêrmei fan doel wie. Gjin plaatsjes fan him as fan syn buorkerij op Facebook... Fansels net, ik gie de ûndergeande sinne temjitte en dêr woe ik in foto fan meitsje. (Betocht ik mar gau...)
Krekt as Lucky Luke... In nij aventoer temjitte.
Mar dy stakkert Luke soe sa de see ynrinne. Want yn de fierte, rjochting Holwert, sakke de sinne op dizze moaie maitiidsjûn stadich de Waadsee yn.
I'm a poor lonesome cowboy
Klik hjir foar in fergrutting (sûnder Lucky Luke).
Bonnie & Clyde... Se stiene parkeard tsjinoer de âld AMRO-bank. As wie it de klan fan Bonnie & Clyde dy't de bank oan it berôvjen wiene. Mar it wie like fredich as wat en de Bonnie & Clyde's sieten hearlik op in terras earne yn Dokkum oan in friske as in bierke. De 11 stêden is ek sa'n ein. En dan foaral yn sokke âlde auto's. Dat in lekkere iisko wie dan ek wol fertsjinne.
En as jo der dan wat effekten op loslitte, dan liket it noch echter. De modederne auto's fuorthelje en in moai kleure, as soene elk mominte de bankrôvers fan de tritiger jierren om 'e hoeke komme kinne...
De koekeman...
Doetiids kamen der in protte sutelers oan de doar. Se ferkochten fan alles en noch wat. Elastyk, knopen, jern, ja wat net… Ut de jeugd fan ús mem kinne wy de ferhalen fan de Rustigepêneman. Hy ferkocht kroantsjepinnen, mar neffens de oerlevering wiene dy altiten rustich en sa kaam dizze suteler oan syn bynamme. Bynammen wiene doetiids hiel gewoan. Lês dit ferhaal fan Willem Schoorstra mar ris… Doe't wy krekt yn Hantum wennen, kaam der ek noch wol gauris in suteler oan de doar. Jan Swart bygelyks. Dy parkearre syn âlde Renaultbus altiten by ús foar op it parkearplak. De âld bus pûle út oan koffers, tassen en oar kleanguod. Wy kochten nea wat fan him, mar hy wie rûnom bekend. Sûnt in pear jier komt der in koekeman by ús oan de doar. Dat is noch de ienichste suteler dy't lâns komt. As ik kin better sizze: kaam… Mar dêroer aanst mear. Samar ynienen wie hy dêr. Hy belle oan en frege oft de frou ek in koeke keapje woe. Wy tochten earst dat it foar ien as d'oare feriening as in goed doel wie. Mar by neifraach die bliken dat it foar himsels wie. Sa earlik wie hy wol. Soks kinne wy wol wurdearje. Sels besykje jo kost wat byelkoar te skarreljen troch op de fyts hiel noardeast Fryslân troch te reizgjen mei in boadskipkrat fol koeke op de pakjedrager. Mei in plestikpûde der oerhinne om foar te kommen dat de boel wiet reinde. Want yn waar en wyn, de koekeman stie (hast) elke wike by jo oan de doar. It measte falt by jo del, wie syn antwurd as hy wer ris yn in âlde reinbroek mei drippend hier oan de doar stie. En hast alle wiken wer in oare fyts. Altiten âlde wrakken, sûnder spatboerd as kettingkast bygelyks. Dan hie de foarige fyts it wer bejûn. Ien kear kaam hy op in postkoadelotterijfyts. Wêr't hy dy wer wei hie… It soe moai wêze dat hy ris in kear dizze lotterij wûn, dan hoegde hy ek net mear mei koeken te suteljen… Want jo kamen him oeral tsjin. Yn Dokkum, yn Ternaard ja sels yn Burdaard koene se de koekeman. Want op in oefenjûne hie ien fan de spilers fan de toanielklup dy't ik regissearre in koeke meinaam. En dy koeke kaam my wol hiel bekend foar. Want de koekeman hie mar ien soarte koeke yn de ferkeap: Fryske krûdkoeke. It die bliken dat sy dizze koeke yndie kocht hie fan ús koekeman… Sa hie de koekeman in fêste klantekring. Sels de pakesizzers koene him op it lêst. At sy by ús wiene en de doarbel gie, dan rôpen se, sûnder dat se de doar iepen diene: Pake, de koekeman! Sy seagen it oan syn gestalte efter it foardoarrút. En altiten de fyts mei. Ta de doar oan ta, want achterop ûnder de snelbiners syn koeken…
Rûnom Sinteklaas en Kryst hie hy ek wol ris bûterstaven yn de oanbieding. In moaie ôfwikseling nei rigen fan krûdkoeke. De kast pûle bytiden út fan de krûdkoeke. Wy seine ek wolris nee, dit kear mar net. Mar jo krigen dan faaks wer begrutsjen… Earme man. Stoarmich waar, hielendal nei Hantum peddelje en dan neat ferkeapje. Op in moaie middei, doe't ik thúskaam, stie de koekeman syn fyts by ús by de foardoar. Der wie fierders net ien te bekennen. Doe't ik achterom yn 'e hûs gean soe, waard ik suver kjel. Want dêr siet op ús bankje achterhûs de koekeman in sigaretsje te roken. Ik tink der is net ien thús, ik wachtsje mar even, it is moai waar… Mar soks gie my te fier. Wy hiene fan in kollega heard, dat jo de koekeman wol wat op ôfstân hâlde moatte. Want sy hie him ris deryn nûge en doe wie hy op de bank yn sliep fallen… Ik ha him doe dúdlik makke dat wy soks net wolle en dat hy dan letter mar ris lâns komme moast en hy net op ús hoegde te wachtsjen.
De earme man waard suver kjel fan dizze taspraak en hy stammere wakker syn ferûntskuldigingen. Hy hat it ek nea wer dien. De kollega, wêr't de koekeman ris hearlik slept hie op de bank, wist te fertellen dat hy in oerhaal hân hie en dat hy no yn in revalidaasjesintrum yn Dokkum opnaam wie om te genêzen…
Ach. Earme man, soks gunne jo net ien. Jûn gie de doarbel. In frommeske oan de doar. It die bliken dat it de freondinne fan ús koekeman wie. En ek sy die it ferhaal dat de koekeman útskeakele wie en miskien nea wer lânskaam. Sy kaam no yn opdracht fan him by de klanten lâns, om't hy noch in hiele protte koeken hie en dy mochten net ferkeard wurde. Dat dizze lêste koeke hat ek in plakje krigen op de hieltiten lytser wurdende stapel. Nettsjinsteande de ientoanige kar, sille wy dizze lêste koeke mei weemoed opite. Wy sille him in kaartsje stjoere…
Mar wat moatte wy der eins opsette? Oan de koekeman, de Waadwente Dokkum?
De kaart sil fêst wol oankomme…
|
Werom:
